РАНЕТАТА СРНА И НЕЈЗИНИОТ ВИТЕЗ.

 

Таа беше како ранета срна.

Ранета од незнам кој, ранета од незнам што. Самата рана беше уште незацелена. Остатокот од стрелата се уште беше во нејзиното тело. Лузна од некој стрелец. Проклети стрелци.

Можеби животот ја застрелал, можеби некој нехајно, …несакајки, …незлонамерно, …од невнимание.

Сепак беше ранета.

И споро се движеше низ шумата. Околу наоколу дрвја, …дебели буки, двајца едвај да ги опфатат. Сонцето тешко допираше до почвата. Крошните правеа дебели сенки. Само мов насекаде. И лисја одземени од стеблото и кутнати на земја.

Полека идеше кон едно изворче. Полека по угорнина. Сакаше душичката да си ја понуди со малку вода, да бар на трен ја згасне жедта. Се осврнуваше а знаеше дека и нема помош. Беше сосема свесна но сепак се осврнуваше. Одникаде утеха за нејзината младост. Одникаде жал за нејзиното кревко тело. Младо тело. Млада нежна кожа. Мека, кревка и мазна. И лузна на неа. 

Стаса некако до изворот. Ја замиваше раната. Крвта ја матеше водата во розова…

Однекаде дојава Нејзиниот Витез. Дојава како што му и доликува. На бел коњ. Целиот во лимен оклоп. Лимени набори на целото торзо. Лимени штитници на рацете, лимени штитници на нозете, црни чизми, па и преку нив лимен штит. Со меч, остар и јак, кој му висеше во корицата.  

Кога ја здогледа срната, ги виде сите бои на есента во нејзините очи. Светложолта, румено црвена, затемнето црвена, сребрено кафена. Ја гледаше, … и ја гледаше и и се восхитуваше. Ги бараше боите на пролетта ама не најде ниту една. Едноставно такви бои немаше во нејзините очи.

Се симна од коњот, се сведна со едната нога во рицарска положба и го извади мечот од корицата. Го нагреја мечот колку што можеше подобро и се обиде да го извади остатокот од стрелата.

Обидот беше неуспешен. Розевата вода стана поцрвена. Само уште бол. Нова болка. Поголема и пострашна.

• Ејј, внимавај срничке.
• Пссст, немој ни случајно да си се обидел да ме вразумуваш, баш ми е гајле што ќе биде со мене.

 …и продолжи да се движи нога пред нога по самиот раб од плочникот, полека, …со раце широко раширени и дланки свртени кон горе, … и  глава силно зафрлена наназад  кон небото, …зурејки се во облаците ги ловеше капките дожд на нејзиното лице.

Уште една целосно непроспиена ноќ.

Само бол за нејзините млади години. Со што ли заслужено? Со ништо не предизвикано. Едноставно и се свиткал товарот на врат, како некој смок силно ја стегнал  да ја ничкоса. Со каков ли повој беше повивана кутрата?

Живот…мака…пожар, …се пеплосано.

 

 

Advertisements

Луѓе кои влијаеа на мене да пораснам.

Марина Немет.  Една многу талентирана глумица, млада почината, на мене остави голем впечаток како спој на убавина и талент. И се восхитував на нејзините криви заби, тројки кои баш ја правеа да биде симпатична.

Никола Тесла. Мозокот. За Тесла имам прочитано книги и статии на тони, …не верувам дека има нешто што не сум прочитал. Моја проценка е дека 70 проценти е невистина. Поготово во оној дел каде што некои квази психолози се дрзнуваат да го претставуваат како чудак со пореметена психа.

Махатма Мохандас Ганди. Политика со ненасилство. Со долгодневни пости и со многу мудри одлуки се докажа како добар водач. Од почит спрема неговото дело долго време носев Ленонки очила и посетував хатха јога курсеви.

Киќановиќ, Далипагиќ, Славниќ, …беа воодушевувачка тројка,  како еден човек со шест раце … Фудбал никојпат не сум сакал и само една единствена утакмица сум гледал целосно од почеток до крај, Југославија Заир,1974 година,  заврши 9:1 за Југославија.

Парлов, …Бенеш….дум дум дум и на земја си.

Здравко Чолиќ, Она спава, …песна која има теешка позадина, …да почива во мир таа заспаната…кој има воља и време да прогугла за оваа песна…инаку го паметам постерот во природна големина од два или три дела во ревијата Читаш Здраво имаш право….се сеќавате ли насловна страна имаше од двете страни….излегуваше во време на Двоје, ИТД, Енигма…

Македонски евергрин песни кои сум ги обожавал.

Еден бакнеж, Нина Спирова, https://www.youtube.com/watch?v=dTYF6lyqR94&list=RDQMb095t4XErko&start_radio=1

Чија си, Славе Димитров,

https://www.youtube.com/watch?v=STpjU07jJKo

Твоја барка мала, Љупка Димитровска

https://www.youtube.com/watch?v=dSqpYDo9DeA

…еве уште некои,

Песникова гитара, Мики Јевремовиќ

https://www.youtube.com/watch?v=sk8DZgVDk2U

Одлазак, Тин Ујевиќ, Арсен Дедиќ

https://www.youtube.com/watch?v=_0HAzIBd9Ck

У сваком случају Те волим, Ибрица јусиќ

https://www.youtube.com/watch?v=wgGhbxy1efs

Била је тако лијепа, Драган Стојниќ

https://www.youtube.com/watch?v=q8QbTikc8eA

Гдје Дунав љуби небо, Јосипа Лисац

https://www.youtube.com/watch?v=qKlqMQ_Sdqw

…има уште, немој да бегате, стоп, стоп.

You are my sunshine,

https://www.youtube.com/watch?v=rc2jsjnt-HY

Take my heart,

https://www.youtube.com/watch?v=bcJc5KpzHpE

… и со ова би го завршил овој блог,

https://www.youtube.com/watch?time_continue=2&v=bETkbE0EvEo

 

Ви благодарам што споделивте дел од Вашиот живот на овој мој блог.

 

 

 

 

 

Не ѕвони, клуч е под чергичето.

 

Во едно место, на едно ритче луѓето се собираа како на чешма. Местото не беше бројно и воглавно сите се познаваа. Си зборуваа. Се запознаваа. Си разменуваа убави, помалку убави и неубави зборови. Како на чешма.

Еден ден …

Еден ден, едно момче стасано за женидба и се нафрли на една убава момичка. Море вака, море така, држ недај, абре убре, …и се изгледаше дека ќе ја биде работата.

Тој, авангарден, силен, кога велам силен, мислам море многу силен, мажиште. Мажиште ипол, за малку да вреди за двајца.

Таа, убава, згодничка,  пристојна, со убави манири.

Заедно се љубеа кога никој не ги гледаше. Море, море, љубењеее.  Заедно воздивнуваа. Заедно будни ги дочекуваа утрата уживајки во залезот и изгрејсонцето. Ете толку беа заедно.

Тој, што да Ви кажам, беше кавалер на место, …и подаруваше цвеќе, …и подаруваше чоколадни бомбони, …и подаруваше …, ма верувајте ми, вистински кавалер беше.

А таа пак, момичка, …дали имаше почедна душичка стварно незнам, душа, душа памукче.

Многумина им завидеа.

Многумина посакаа да им ја расипат среќата.

 Што беше, како беше незнам ама само се расчу  дека Тој бил блокиран од нејзина страна.

Ете, таков е животот.

 

Што јас видов сјајно во делото: Сјај, од авторот Дејан Златиќ

Што јас видов сјајно во делото Сјај, од авторот Дејан Златиќ.

 Ова е само едно видување на Херр Момо.

 Па што вели мојата маленкост одиме со ред.

Јас сум презадоволен од овој роман. Времето, …добро внимавајте, пишува, …времето вложено во ова читање е многу паметно инвестирано време. По завршување со читањето сигурен сум нема да останете рамнодушни, веројатно ќе посакате некого да гушнете или да свртите некој број и да му кажете Ејј, јас Те сакам…поемотивните ќе потрошат многу палома марамчиња.

Тема на романот е животот на главниот лик Боро Дрнч од колевка па до заминувањето од овој земен свет. Содржината на книгата  максимално ќе ја  одбегнам, односно ќе ја прикријам…накратко, го опишува тешкиот живот на еден работник, селанец, овчар, мајстор, … човек пропратен со порокот алкохол. Меѓутоа воопшто немој да замислувате книга како борба против алкохолизмот. Не. Авторот воопшто не го осудува главниот лик. Дури и пошироко. Авторот не осудува никого, не ја осудува ни моралноста или неморалноста на сите други ликови во романот. Тој само изнесува факти на виделина. Значи тоа е тоа, понатаму Вие судите, пресудувајте и размислувајте. Ама верувајте ми, по стапките на Авторот и јас продолжувам да не го осудувам Боро Дрнч за сите негови алкохолизирани мигови. И сега сите што ме познаваат, би ме запрашале, абе Херр Момо зар дојде време Ти кој од дното на душата не поднесуваш пијандурки да ни го претставуваш Боро како позитивен лик.

Не. Јас и понатаму не поднесувам “пијандурки” ама сакам да Ве наведам дека сета алкохолизираност на еден главен лик во романот е сосема споредна работа. Авторот апелира на една многу подлабока суштина на романот. Суштина на човечноста во себе. Порокот не може да ја намали човечноста во нас. Или ајде вака, многу добро е познато дека никој не е совршен, па зошто да му судиме на некого? Зарем сме судии? Зарем сме Севишен, мил и златен Господ?

Не, ние сме обични смртни гревчиња кои живеејки во овој живот таговен, да гледаме да не повредиме друг, да не нанесеме зло, да истакнеме нешто убаво и сјајно што го носиме во срцето уште од најраното детство. Ете тоа убавото, ако го имаме во срцето,  ќе не воодушеви овој роман. Сите кои имаат камен наместо срце и тие исто така ќе се воодушеват. Зошто? Па затоа што овој роман ќе го столчи тој камен како што толчи синергичното дејство на некои билки кои  топат и камен на бубрег. Но што ако имаме срце забетонирано со повеќеслоен тврдо армиран бетон? Е тогаш само ќе видиме 400 страници биографија на едно сиромашно детенце. Вештите во читањето ќе увидат и пошироко како било да се живее во годините после војната пред интернетот.

Но да се навратам на поентата и да Ве запрашам за едно сосема кусо  делче од романот,

Kој е вистински родител? Дали е родител кој ох, ох, ооф се намачил околу доаѓањето на свет на едно детенце и после се одрекнал од него или родител е оној кој што и покрај фактот дека не е биолошки родител продолжува да се бори со животот за да помогне на децата си?

Такви и слични размислувања ќе имате ако го прочитате овој роман кој топло Ви го препорачувам. Романот изобилу со настани, сигурно нема да Ви биде здодевно, нема да прескокнувате редови, ќе читате миц по миц, ред по ред. Ќе наидете на прекрасни описи, описи со кои ќе имате чувство дека сте во самата просторија заедно  со главниот јунак пред Вас. Ќе посакате и Вие светло и сјај над ликот на Боро Дрнч како што и тој самиот целиот живот посакува повеќе светло кое му недостасува. Но Боро, светлото и сјајот ќе го добие постхумно со помош на авторот Дејан.

Овој филозофски роман за смисолот на животот е: СЕ, само не критикување на личности. Тоа е воздигнување на смисолот да се живее за убави човечки вредности: дом, семејство, другар, пријател, љубов.

Единствено што му замерам на авторот е првата сцена:  Боро како се “снаоѓа” со жената на шумарот, е тука малку бил шкрт на зборови и описи, можел малку понадолго и понашироко…хе хе, само се шегувам, чисто да Ви ја  голицнам фантазијата.

Дело кое се чита онака како што жеден пие вода. Наискап. Седнувате, почнувате и ја довршувате. Немој да заборавите на Вашите физиолошки потреби да ги завршите пред почеток на читањето, за да  не се доведете во некои комични ситуации, да читате во тоалет.

Делото ако се јас прашувам би требало да биде преведено на повеќе светски јазици и многу одговара за екранизација.

Не заборавајте да го погледате видеото.

https://www.youtube.com/watch?v=HJjnaC-T1L0

Текстот  на песната е одличен, сликата со вперена глава нагоре многу одговара на насловот, Мирко прекрасна е музиката а и машкиот рокерски глас само е уште еден доказ за нешто навистина многу вредно.

И за крај, ДЕЛОТО Е МНОГУ ПОУБАВО ОД МОИТЕ ЗБОРОВИ .

Дејане, https://oblogovan.wordpress.com/

секоја чест!

Ве поздравувам сите, Херр Момо.

Opraštam, Mladen Hinić, reblogirano, Нека Ви е простено, Херр Момо.

Нека им е простено.

На сите за се.

Па и на мене.

Па и на сите што грешеле кон мене.

Грев ли е? … кога некое пиленце штотуку испилено,со гола кожичка, со дрлки околу очите штотуку прогледано и уште пред да замавне со крилјата вие со два прста да му го држите крилцето и да не му дозволувате, …да се поигрувате со неговото стартување….да го набљудувате како се мачи да полета и штом ќе биде близу да се одкорне од вашите прсти, посилно да стиснете и восебе да ликувате колку сте силни.

Грев е. Нека им е простено на сопнувачите.

Грев ли е? …еднодневно маче оделено од цицето на мајка си,  па уште и во вреќа врзано скоро да се задуши, фрлено во река, или да снема здив, или да се наголта вода ама не колку е жедно, туку да го преполни стомачето занавек.

Грев е. Нека им е простено на бездушните.

Грев ли е? …да јавате едно шугаво магаре, ненахрането со денови, што коски можете да му ги броите, и уште згора на тоа што го јавате со нозете да го клоцате во слабините и да му се дерете: ајде, ајдее, ѓихаа …

Грев е. Нека им е простено на експлоататорите.

Грев ли е едно кутре што го згазило некое авто и што шепа со едната нога и квицка од болки да му шутнате клоца, да не се мотка околу вашите нозе, можеби има болви.

Нека им е простено на невдомувачите.

Грев ли е? Една овчичка затоа што е црна да ја оставите надвор од трлото и да нагостите некој волк, … или орел да ја полета кон небото па да ја разбие од карпа.

Грев е. Нека им е простено на душманите.

Луѓе нелуѓе, бездушни, безлични, дволични, тролични, со лица како бојата на виножитото,  како камелеони, со маски како од театар, со душа како зрно просо, со его како Мургашки рид, непросветлени, што ни Ивица и Марица не ја прочитале, …, … нека ви е простено на сите.

Ние сопнатите пак ќе се одсопнеме, пак ќе врвиме по патот свој, трнлив нетрнлив, кривудав и стрмен нека е, каменот Сизифов ќе си го истуркаме докрај.

Младене, Ти благодарам за Твојот преубав блог кој ме инспирираше да ги напишам овие редови.

Ве поздравува, Херр Момо.

Verbalna ligatura

Opraštam svima koji su mi zarili nož u leđa.

Opraštam svakom ko je u moje srce sjurio bodež izdaje.

Opraštam i njoj, i njemu i njima… Svima!

Opraštam jer imam snage.

Opraštam jer nisam ostao u blatu. Ustao sam…

Ustao sam da bih oprostio i nastavio da volim.

Ustao sam jer nisam poražen i ponižen, već osnažen i osvešćen. Ustao sam jer u meni neće sijati mrak. Sijaće svetlo. I biće jače nego pre.

Opraštam jer znam da su slabi. Plašili su se. Nisu umeli bolje. Izdaje se najbolje kada se strah uvuče u srce.

Opraštam jer sam jači.

Opraštam jer im treba oprostiti.

Opraštam jer nisam tu da sudim. Tu sam da volim.

Opraštam jer volim.

View original post

Две тулумби на ште срце.

 

Ааа, на ште срце не идат тулумби, би рекле многумина. И точно е, премногу се благи, организмот уште подзаспиен, кафето неиспиено, поштата непроверена а да се изедат две сочни шербет тулумби, бљакш не иде.

Арно ама, ако љубената ми рече, збориме за  рано сабајле,  Душо сношти те чекав до доцна, сум заспала чекајќи те, ај пробај ги тулумбите, за тебе ги направив, … па би сакала да ми кажеш ама искрено, дали се добри.

Е тогаш, тоа е веќе нешто сосема друго, во прашање е љубов, … јас би се жртвувал па ако треба нека се гине машки, би изел две тулумби и тоа целосно, чесен збор до последен залак, воопшто не би му ја мислел многу. Иако свесно знам дека ќе си го зголемам нивото на шеќер во крв веднаш би пристапил кон тоа измачување и  максимално би се оптоварил само да ја докажам својата вљубеност кон саканата.

А Вие што би направиле за својот сакан, сакана? Дали би и поклониле некоја стихотворба, можеби некоја ѕвезда од небото или пак некое прекрасно камче од езерото?

Можеби би и поклониле златна кредитна картичка?

Дали би и исполниле желба да се истетовирате на некое лесно пристапно а тешко достапно место?

Дали би се степале со некој орангутан заради нејзината чест?

Дали би оставиле работа и смениле место на живеење?

Дали би донирале нешто од себе, немислам на подсечени нокти, на пример пу пу пу, крв?

Што би заправо Вие биле спремни да направите за својата сакана?

За сите храбри тулумбаши и за оние што допрва собираат храброст да бидат еве малку охрабрувачки стихови.

( според методата на А.П.П. )

    

          ***

Како да ми веруваш дека ми значеше

Се што можеш да замислиш

 И она што неможеш

Со зборови ли да Ти кажам

или со стихови и песни

Стихови нежни,  честопати тажни

Како што е тажна и оваа вистина

Дека Ти никогаш не ме љубеше

Само ме бакнуваше,

Лажни беа Твоите насмевки,

Како и  Твоите ветувања,

Се беше лажно,

Чија ли замена бев

На кого ли Ти личев

Копија прва

или копија од копија бледа

Или сепак не.

Само вреден работник.

Таква е вистината.

Кога си жеден, напиј се

Кога си гладен, најади се.

Кога имаш потреба, најми си работник.

И така,

Розите нетовски

 останаа да венеат по друштвените мрежи.

 

          ***

 

Како дограмаџија балван

Ми го делкаш срцето

Со зборови остри

Како бричот на бербер

Ме мазниш по образите

Со прстите тенки од рацете ладни

И бараш грешка по патот

Но грешката ја нема

Избричен мазно ко бебешко газе

Те бакнувам бавно

ко полжав, уморен на брег

Те гушкам ко давеник сламка

И молам без глас

Со поглед на питач, сиромав и стар

За бакнеж еден ко за корка леб

Не заоѓај сонце

Не заоѓај кај друг

Дувни ветре, растерај магла

Нејзините очи да добијат сјај

Раздени сонце,

Раздени во креветот мој.

 

Еве стихови имам, ѕвезди можам да подарам, уште некое камче од река да земам и да го претставам кобајаги од езеро е, …и спремен сум храбро и машки две тулумби на ште срце…

 

… copy paste,

Happy Anniversary with WordPress.com!

You registered on WordPress.com one year ago.

Thanks for flying with us. Keep up the good blogging.

 

Ве сакам сите. Ви благодарам што ме следите.

 

 

 

The Sun Creeps Up and Swallows Joy

Let me introduce blog https://floweringink.wordpress.com/

Blog about poetry, love and a little things who means a lot.
We all know, nobody is perfect, me too, and my friend Susan too. She have a problem( sorry, I’m not sure) with Retinitis Pigmentosa. We can’t help but we can love her blogs.

Her gentle voice is like a nightingale’s song. Her poetry is a holiday for the soul.

In trust, this is wow part of flowerkings poetry, in my opinion,
Wow with one o
I am so tired.
Tired of the weight in my heart
that makes every breath an agony.

wow with two o, woow
Remember how I looked
into your eyes,
a season of storms
passed from a mother to a child,
how the strength of an ocean
helped you feel
less afraid.
I try to climb up through my lethargy,
snap my pieces back into place,
but the gravity of your absence pushes me
down on the floor, where blindness doesn’t matter
and the silence is intoxicating.
and wow with a lot of o, woooow
How to Say Goodbye
Promise you won’t forget me,
even when my name
has faded from your tongue.
Remember how I looked
into your eyes,
a season of storms
passed from a mother to a child,
how the strength of an ocean
helped you feel
less afraid.
I would have reached through flames,
cast thunder into a sky
filled with the stench of despair,
to save you
from the horrors of violence and greed.
Promise you won’t forget me,
even when my voice
has turned into a whisper of petals,
caught by a spark that changed
the shape of time.
Feel the imprint of my fingertips
wiping the tears from your cheeks,
and remember,
I will always love you.

…if you like,
… if you can,
…if you aren’t busy
…if you have a computer and net
…if you haven’t pain in your finger
Then, no one can stop you to like this page.
Please don’t forget to subscribe to her youtube channel.
https://www.youtube.com/channel/UCuGPTQc7r6si_oKvk0_baIQ
Thanks, thanks a lot.

Greetings for all.
P.S. Dear Susan, Your poetry is beautiful and Your picture too, … as an actress in a religious film.

Stories From the Edge of Blindness

I want to express my gratitude to everyone who has taken the time to read and listen to these poems from The Opiate Magazine.  I am, as ever, so moved by the kindness and support of this amazing community!

This is the third and final poem from the 2019 Winter issue of The Opiate Magazine, along with the recorded version from my YouTube page (to which you can subscribe if you choose).

View original post 132 more words