Блиц од животот.

Уште неколку часа го делеа заљубеното момче од денот Д. Ден кој требаше да се преживее, … ама како, е тоа беше вистинско прашање на кое немаше валиден одговор.

Смислуваше разни стратегии на однесување, Де вака, Де така, Да се биде ладен како шприцер, Искулиран како борачите во ринг, Да ја сврти сериозноста на настанот на шега па макар и на своја сметка.

Ништо од сето тоа не помогна. Се приближуваше кон салата за свечености и веќе чувствуваше како грлото му се стега во една голема кнедла. Нозете му се кочеа, назад да се вратат. Бадијала дома вежбаше пред огледало, Со среќа нека Ви е, Ви честитам. Со среќа нека Ви е…

Го избра вториот ред од седиштата за да се присокрие кога ќе го слушне судбоносното ДА.

Го знаеше целиот текст напамет и кога веќе требаше да се изговорат волшебните зборови, силно замижа, ги преплетка прстите стегајки ги и во себе изговори молитва, Мили Боже, целата моја среќа додели и ја нејзе.

Додека ги разменуваа прстените силно трепкаше со очите да не се стркала некоја невоспитана солза низ образот. Се присети и на рачно изработениот прстен од ореово дрво и ореова лушпа. Ах, детски ветувања, со овој прстен се заколнувам дека вечно ќе Те сакам.

Под некој агол и го гледаше лицето. Сакаше да извлече одговор на многу прашања, Дали е среќна, Зошто му раскина, Зошто така набрзина и уште уште илјадници Зошто.

Кога излегуваа од салата за свечености и заминуваа во ресторанот на вечера размислуваше дали и е ладно во таа тенка бела свилена кошулка. Дури и посака да и го понуди своето сако како некогаш кога седеа на седенките до фајронт во летна бавча.

На првиот бал што го отвараат младенците точно му ги гледаше грешките во чекори на младоженецот. Ах, си мислеше, ја сум многу подобар во Виенскиот валцер. Фустанот и беше така разигран и и се оцртуваше нејзината убава става. Одсекокаш таа имала вкус за убаво облекување ама оваа вечер стварно беше прекрасна принцеза како тој што посакуваше да му биде.

Но не му бидна. Не нему. Бидна на својот најверен другар.

Така течеше веселбата а тој целиот стутулен во аголот на салата, таму зад еден столб ја подигаше чашката со стара лозова жолта секогаш кога ќе ја видеше со насмевка на лицето.

И беше среќен, ееј Таа е насмеана, среќна е.

И сите ние така претпоставуваме.

Потоа ништо спектакуларно не се случи. Се случи понеделник, па вторник, па еден месец, па друг, па една година, …и така со ред.

Секое добро на сите принцези на овој свет. Бидете среќни.

Manuelni rad.

Manuelni rad to je ono kad mašina neće automatski I poluautomatski pa da pokrenemo traku kliknemo na onu tipku gde je nacrtana ruka I onda traka se pomera napred sve dok držimo to dugme. Čim pustimo traka stane.

Mi izgleda sve više neznamo šta je to ručni rad. Pod ručni rad jos uvek shvatamo to heklanje i tako to nešto s koncima. Ono pletenje vunjene čarape aaa to ne, to je praistorija. Tek furka vreteno kudelja razboj aha ha haaa

Koje ručne alatke danas koristimo? Nož da sečemo hleb, ali radije kupujemo hleb na kriške da se ne mučimo. Kada oštrimo nož. Nikad, bacimo i kupimo drugi. Čuli smo ono, Nož ti je da dereš žabe. Motiku smo načisto zaboravili. Možda radi one socijalističke, Uči sine da ne bi radio. Oklagiju neću da spominjem ona se retko koristi a često se zloupotrebljava protiv nas, mi što smo jači pol.

Sad bi mi neko rekao, Jooj bre Momo nisi u djuniju, a mnogi i pojma nemaju šta je to biti u djuniju. Kako da tehnikom štapa i kanapa stave kuću u djuniju su znali naši predci. Zidali su kamenjem a majstori koji znaju zidati kamenjem kažu da Kamen ima devet lica, sto bi značilo da na devet načina ga možemo sazidati. Mnogi od nas ne vide ni jedno lice a ne devet. Smem li da Vas pitam koliko osoba poznajete što znaju da zidaju kamenjem. Koliko bunardzija znate? Koliko kolara, stolara, tišlera. Dobro tišleri još tu i tamo nadju se, ali ko zna da restaurira drveni krov od neku staru kuću a da se zadrži autentičnost. Znate oni krovovi što su grede ručno radjene pa su uklamfovane bez eksera. Vrabac ili dvostruka makara. Zna se vrbac na struju.

Ima li kod Vas da neko radi kovanu ogradu? Daa, ima oni što rade imitaciju sa gotovim elementima I džvrk džvrk aparatom na struju sastave. Pa to nema ni K od kovane ograde. Kovana ograda je da se uzmu dva komada pa na kovačku vatru usijaju i lupaju dvoje pola sata I to muški da sastave. E to je kovana ograda.

Sad sve na struju, Majka Muju šišala na struju, koji brica sad koristi samo makaze, škrapne par puta ostalo uzduž i popreko mašinicom i ajmo sledeći.

Svi smo sad samo gotovani. Koristimo gotov mašinski malter, krečimo polikolorom, neznamo da okrojimo voćnjak, za kiflice nazovemo sa popularne društvene mreže ženu da nam napravi kiflice i tortu, auto nam drugi pere, a tek gumu da zalepimo sa tip top lepenkom, a neee toga nema, to je bilo u doba ranije, sad heble nosimo u auto samo za odbranu od agresora.

Znamo li da svežemo dzak brašna na biciklu? Teško, za to bi nazvali stručno lice, rabadžiju iz komšiluka. Ma više ništa neznamo, i pertle na cipele vežemo na trup.

Sve ovo malo karikiram jer smo izgubili osećaj za manuelni rad bilo kojeg tipa. Koliko daljinski koristimo samo kad ih naredjamo jedan do drugi, za ovo za ono uhaa.

Dali je ovo pravo vreme da se navratimo na neke osnovne stvari?

Puno smo se pogospodili da neznamo ručno ni nos da obrišemo. Izgleda da ručno još uvek samo dobro mazimo žene. Ništa drugo.

Sad vidim kako mi se ženski rod smeje ali ipak one su Dame i neće mi kontrirati, Čisto iz pristojnosti.

Pozdravlja Vas Herr Momo.

Стојанка.

Расказ со кој учествував на еден литературен конкурс кој од некои технички причини не се одржа.

Недела. Четири часот наутро. Стојанка си го миеше лицето и со брзање си ја чешлаше косата. Алармот и беше стокмен за во четири и половина но таа се разбуди порано. Душата и плачеше за спиење. Стана да им замеси топло лепче за дечинката. Се прекрсти пред иконата и се помоли за прочка. Одкако и почина стопанот целиот животен товар надвисна над нејзините плеќи. Децата, машкото три и постарото женско пет годинки растеа и сакаа да јадат. Машкото честопати и велеше на мајка си:

Мамо, како ќе пораснам ако не јадам, гладен сум.

На Стојанка и се темнеше пред очи, срцето и беше свиткано од тага. Црни мисли ја мореа, да се фрли во Вардар и да си ги реши маките. Но кога ќе се сетеше дека децата ќе останат сираци и без татко и без мајка се предомислуваше и уште поревносно работеше.

Друга работа неможеше да најде и чистеше скалила по зградите. Секој ден по два влеза, по пет шест ката, по еднаш со метла и по два пати со сунгер и вода. Па да скине пајажина и згора на се да ги светне стаклата од прозорците.

Тој ден, …оној ден кога беше недела, на Стојанка и се случи нешто несекојдневно. Станарите од третиот кат од жолтата зграда кои беа некаде во странство се вратиле и и исплатија за цела година колку беа одсатни. Стојанка со изненадување ги зеде парите, им се заблагодари и во истиот миг почна да ги распределува парите. Толку за ваму, толку за таму, малку ќе оставам за вечера а останатото ќе раздолжам долгови.

За вечера најдобро да направам бакардан со урда, …или пак, тавче ориз со пилешки крилца, …хм, хм, премногу е обично и секојдневно, па јас секој ден немам волку пари. Ќе направам убава вечера да се помни, ќе купам мелено месо и ќе направам ќофтиња.

…се премислуваше и се премислуваше.

И дотекна дека би било добро и по едно сокче да им купи.

Даа, добро се сетив, зарем моите деца не заслужиле по едно густо сокче, в ред ли е вечно да ги залажувам со оние најефтините.

Се одлучи за сок од боровннки, малку да им ја подобри крвната слика.

Попат ќе свратам и до слаткарница, барем по едно колаче со овошен крем, па деца се, нека каснат да се засладат малку.
Само уште шарени балони ќе им купам нека се насмејани, нека скокаат, нека се радуваат.

Посака кутрата уште многу добрини за нејзините дечиња. Да им плати неколку дневен одмор во некое летувалиште. Да им купи убави алишта. Да им плати часови по страни јазици. Само и навираа идеи и идеи.

Уште два ката имаше да доврши и брзаше колку што е можно побргу. Рацете и беа вкочанети од студ, прстите и беа помодрени од ладната вода но таа не запираше. Брзаше. Јуреше нагоре надолу по скалите.

Така летајќи …

Така летајќи се препна од кофата и се спружи и тресна на подот.

…итната медицинска помош имаше уште еден случај за хирургија.

Две дечиња таа ноќ не се смееа, вечераа свинска маст со црвена сол и солзи им се тркала низ обравчињата за нивната мамичка. Ги причува соседката. Од утредента Стојанка со едната нога во гипс куцаше и ги бакнуваше своите деца додека тие спиеа а таа го молеше Бога што поскоро да оздрави да им се врати на скалите.

Dve godine sa Vama.

Od jutros lepo ustao u 5. Ovo jutro mi se odužilo spavanje. Obično vampo je oko 4 budan. U 5 prva kafa, pa u 9 druga i toliko, aaa, dosta je za danas, ako bude treća srčka će da igra brejkdens.

Posložio sam sve fioke po ko zna koji put, prestrugao dasku za sečenje mesa ručnom šmirglom, podmazao dizalicu u autu I počeo sam da razmišljam dali da stavljam pirs na nos ili na sisu…

Kad ono stiglo obaveštenje

Happy Anniversary with WordPress.com!

You registered on WordPress.com 2 years ago.

Opaaa, batali ću pirs, za to će uvek biti dobro vreme da se glupiram i neki drugi put, danas napisaću blog.

Dve godine sa Vama.

Pišem na ovaj moj ex yu jezik, eto iz poštovanja prema ljudi koji me čitaju. Statistika kaže da najmanje me čitaju I prate u Makedoniji. Pozdravljam onu malobrojnu čitalačku publiku na moj maternji makedonski jezik. Ви благодарам земјаци мои.

Pozdravljam i sve ostale koji se svojski trude da me razumeju šta to ja trabunjam u moje blogove.

Držim se pravila, nikad o politici, ne pišem, ne čitam, ne komentarišem, ne lajkam bilo šta o politici. Rado priznajem da sam glup na tom polju. I lepo mi.

Upoznajem ljude koji na svom profilu pišu, Rado pišem, Ne mogu bez pisanja, Ovisnik sam od pisanja i slično. Da sebe malo uporedim. Ja rado čitam. Rado čitam blogove. Rado i pišem al moram da priznam da sam malo više mrzovoljan da sednem da se nateram da pišem. Ako pišem to mora da je za deset do petnajest minuta gotovo. Sasipeš iz rukava i to je to. Posle letimično pregledam još jedanput i pustaj u etar. I nikad ne brišem moje gluposti, kasnije uvidim da sam se nešto izblamirao, ponovio po iks puta jedno te isto ali neka, neka stoji, pa to sam ja.

Radujem se što sam upoznao dobre i pametne ljude koje rado pratim. Rado i pišem komentare. Nekako mi sebično da ako mi se svidja blog ne napišem komentar, isto ko supa bez soli.

Nije mi stalo do lajk za lajk. Lajkam ko mi se svidja i ne ljutim se ako mi ne uzvrati neko krompir za krompir. Reciprocitet nije mi fazon. Ipak čudim se da je neko napisao fenomenalan blog a nijedan komentar, e to mi je strašno. Zašto li smo škrti na komentare, …ili smo tolike mrze, …ili smo malo sebični da odamo priznanje drugome. Ko će ga znati.

Nisam uspio da za ove dve godine predjem iz ove besplatne platforme sa wordpressa na one ozbiljne koje se plaćaju a to je valjda zato što sam i ja neozbiljan. Ali mlad sam možda ću uspeti za sledeće 20.

Bitno da ste Vi meni dragi. Da se radujem što sam u Vašem društvu.

Pozdrav svima.

Кој се плаши од …

Кој се плаши од вирус лош,

Вирус лош. Три за грош.

Ај неколку реда и од мене за новонастанатата ситуација со новиот вирус. Читаме и се информираме од разни медиуми кои веројатно се трудат да не известат правилно како што е објективно и вистинито. Меѓутоа дали е баш тоа така од секој медиум не ми е за верување.

Нарочно “Радио Милева” вели, ќе има толку заразени, па ќе нема леб, ќе испоцрцаме за јадење, ќе нема средства за хигиена, ќе не изедат вошки и муабети триста и дваесет.

Затоа имаме редици и редици пред маркетите и купуваме по три пакети зејтин а некој неможе да земе ни литро. Колку сме ситни во душа. Ние највеќе ќе се уништиме со таа црна психологија. Демагогија на смак на светот, демек и Баба Ванѓа предвидувала овакво нешто.

А луѓе има лековерни, болни и психички нестабилни па ајде сега ќе им втераме страв во коски.

Од друга страна пак имаме еден известен број на население кое се подсмева на вирусот као демек “Мене ли баш ќе ме снајде” и шарлатански се однесуваат кон ограничувањата за движење, кон обврските за маски и слично. Таквите се најопасни, силни во нозете, слаби во мозокот.

Да резимирам со мое мислење. Секој треба да има одредена залиха на храна со цел да не оди во маркет толку често и да не стапува во контакт со многу луѓе. И ако некој донел заповед да нема собирање и групирање на едно место, тоа треба и да се почитува, инаку ќе си ги разменуваме вирусите, еве ти тебе еден обичен вирус дај ми ти на мене од твојот корона.

И луѓе треба да продолжиме со работа и со живот. Сметките нема да дојде никој од страна да ни ги плати. Треба да се навикнеме на новото зло. Тоа ќе се искорени ама од време на време низ годините што доаѓаат пак ќе ни се појавува.

Бидете ми живи и здрави и чувајте се. И продолжите со работа и со живот. Бакнувајте си ги женичките свои, за тоа сеуште нема забрана, а туѓите, еее туѓите малку стопирајте. Поз…драаав.

B U R E K reblogirano, Сина канта за отпадоци.

via B U R E K

U Pošti je kao i uvek bila gužva, toplo i zagušljivo.
Odlučila je da čeka. Red je sporo odmicao. Od toliko šaltera, radila su dva.
Biće duplo brže nego kad radi jedan, tešila se.

Dok je tražila telefon da malo surfuje po netu i prekrati vreme, osetila je da je neko vuče za jaknu. Okrenula se, ali nije videla nikog. Svi su čekali nezainteresovano.
Možda je šala, pomislila je.
Red, kao i da se nije micao. Počela je da surfuje. Ponovi se opet.
Tek tada je spazila to musavo ciganče. Nikad u životu nije videla lepše. Minijaturno, krupnih očiju i prelepog osmeha. Kao lutka.
“Daj mi da kupim burek.”
“Evo, ali kupi burek. Ne daj nikom novac.”
Obuzela je tuga. Ovo dete je bilo nekako drugačije.
Bistrog, pametnog pogleda. Možda bi u normalnim uslovima postalo neko. Da li će kupiti burek, ili će morati da preda novac?
Skoro da je stigla na red, kad se ponovi isto. Opet je neko vukao za jaknu.
Šta je sad?

Osmeh, kao da je obasjalo sunce, i ispružena mala ruka koja pokazuje tek kupljen burek.
U tom trenutku je želela da ga uzme, odnese kući, okupa, presvuče, nahrani, zadrži…
Život je tako nepravedan i komplikovan…

BUREK

Comme d’habitude, il y avait foule à la poste et il faisait chaud.
Elle décida d’attendre. La queue diminuait doucement. Sur l’ensemble des guichets, seuls deux étaient ouverts.
Elle se consolait en se disant que cela ira plus vite avec deux guichets ouverts au lieu d’un.

En s’armant de patience, elle chercha son téléphone pour surfer un peu sur le net. Elle sentit qu’on la tirait pas la veste. Elle se retourna et ne vit personne. Tout le monde attendait dans l’indifférence générale.
Une blague pensa-t-elle.
La queue ne bougeait pas. Elle commença à surfer sur son portable. On lui tira à nouveau la veste.
À ce moment-là, elle vit cet enfant tsigane, au visage tout sale. Elle n’en avait pas vu de plus beau. Petit, aux grands yeux avec un très beau sourire. Un vrai poupon.
« Donne-moi de quoi acheter un burek ! »
« Tiens, mais achète bien un burek et ne donne à personne l’argent. »
La tristesse l’enveloppa. Cet enfant avait l’air d’être différent.
Il avait le regard intelligent et limpide. Peut-être qu’il serait devenu quelqu’un dans d’autres circonstances. Achètera-t-il le burek ou devra-t-il donner l’argent ?
Son tour arrivait enfin, quand on tira à nouveau sa veste.
Quoi encore ?
Un sourire, comme si le soleil rayonnait et une petite main qui tendait un burek fraichement acheté.
A cet instant, elle voulut le prendre, le ramener à la maison, le baigner, le changer, le nourrir et le garder…
La vie est si injuste et compliquée…

Сина канта за отпадоци.

Некаде покрај влезната врата од сендвичарата стоеше сина канта. Знаете онаква пластична со поклопец кој на средината има осовинка и е на клацкање. Со едната рака туркате надолу а другата се подига, ја кревате раката и кантата останува поклопена.

Еден сосема обичен ден, гужва и така и така, не многу. Сите лапаме кој што си нарачал и во еден момент втрчува или подобро речено влетува едно дете и со вешт покрет како онаа убавата и згодна од лотарија што ги извлекува наместените грепки, ја пика раката во канта и вади едно гооооолемо парче сендвич со плескавица. Некој доволно најаден го фрлил она мало парче лебче и убаво се виде имаше и малку плескавица. А колку да беше тоа, па нека е било две три гризнувања.

Најсилниот дел од оваа приказна е возбудата на детето. Тоа беше како да го беше добило највредниот подарок на светот. Одеднаш му се озари лицато, му блесна насмевка, му се провидеа забите со слабо посветена грижа за нив, и вадејќи ја раката направи едно такво свртување како оние од уметничко лизгање на лед. Со поглед гледа кон касиерката, бега и со раката удира во едно столче, во другата цврсто го држи пленот и излетува надвор.

А надвор, надвор е уште појакиот дел од ова мое раскажување. Надвор, едно помало дете, и уште едно уште помало дете, кога видеа дека уловот е успешен скокнаа како што многумина скокаат гледјќи фудбал и знаете она, Гооол!!! …и со таква брзина побегнаа како да сториле некаков криминал и ги брка незнам кој.

Верувам на многумина од присатните на настанот им беше слично како на мене. Запрепастени е многу слаб збор ама во моментот немам посоодветен. Три деца се израдуваа на огризок од сендвич.

Ќе се сложите, Калимеро и нема правда нели. Еден цел блог за случување кое траеше помалку од пет секунди.

Blog koji toplo preporucujem svima, https://snowwhitesflakesblog.com/

Птиците најубаво пеат на слобода.

Колкаво совршенство на природата е една птица. Испитувана и копирана да се направи железна, …и таа железната е со многу маани и ни од далеку толку прекрасна како вистинската.

Колку убав е појот на славејот, убав е и на некоја друга птица, …на секоја, …па и на гавранот. Тоа цврцврцвр ај да го репродуцираме програмски и да го пренесеме со ноти, …тешко е, ќе се сложите. Можеби не ни се допаѓа тоа граграгра ама на женката гавран од нејзиниот сакан гавран и се допаѓа. Кој ни е крив што немаме доволно разбирање?

И најдобриот уметник на светот мачи маки веродостојно да го наслика прелевањето на боите на перјата од птиците. И овие современи кутивчиња со многу пиксели и они ја утнат работата, поубава е птицата отколку нејзината слика.

Совршенство е, да си толку мало, да си толку слатко, да имаш толку мала потреба од храна а толку многу мафтања да прави за да се одржи на височина, …да знае кај да полета, да знае кај да слета.

Летај птицо, биди слободна, побарај го најтоплото место на југ, иди сакана птицо моја.

Колку вреди ?

Колку вреди еден денар? Еден денар вреди многу. Тој Ве штити од срам. Ако имате 22 денари а еден леб чини 23 за еден денар ќе мора да лажете дека немате ситно или нешто слично сум го заборавил паричникот. Некои Денарот го нарекуваат Еден Вујко, а јас имам некое мое по малку забегано култно размислување и го нарекувам Еден Килиманџаро.

Колку вредат 10 ( десет) денари. Толку Ви се потребни за едно кафе од кафемат а едно такво кафе може да Ве расони и Вие безбедно да си го довезете автомобилот до дома.

100 ( сто денари ) се сума на пари за кои појма немаме каде отишле и каде завршиле. Обично за глупости.

1000 ( илјада денари) е брашно за цел месец за четворочлено семејство или една пица со пријателка ама без аперитив и после пица винце.

10 000 се за жал за многу целомесечно ринтање.

100 000 се последна некоја сума за која може да се надевате дека таков кредит би вратиле во банка. Се што е преку тоа отиде хипотека.

1 000 000 милионче, пих што се тоа, на швалерката сте и купиле автиченце мало малецно, таа ќе го слупа и како никојпат и да не биле, ( патем швалерка, шваљерка на македонски се вика милосница учете и говорете македонски)

10 000 000 е ова е некоја сума со која може да се надевате да подмитите политичар…а што Ви вреди тоа?

100 000 000 е вакви пари ниту се заработени тука ниту пак ќе лежат во наши банки.

Јас до толку, којзнае понатаму нека смета.

А колку вреди еден бакнеж?

Еден бакнеж враќа во живот, отвара очи кога сте болен, дава смисол на животот, подига од депресија, одлага планирано самоубиство, …море ај не се бесам, ме бакна.

Да ставиме географска карта метар на метар пред себе и со рака како што цртаат децата дланка со прсти и со прстен и часовник е такво место да си исцртаме на картата и тоа место да ни го поклонат за ич пари тоа нема да не направи среќни.

Среќата е во взаемна љубов. Во бакнежот е скриена целата среќа на овој свет.

…кома педесет дени, да ги спасиме од заборав.

СМС, ес ем ес.

Седум години се забавувам со Боле и навистина сум среќна, …срце ми е Боле, многу ме сака, многу ме почитува, ко швајцарски саат е, никогаш не доцни на рандеву. Зошто да се пати, да ме чека на раскрсница а ќе доцнам 20 минути ќе му напишам една порака.

Боле срце мое, ќе доцнам 20 минути.

Уауу, …Седум години се забавувам со Наде и ова ми се нема случено. Толку многу ја сакам а таа приметувам дека ми се лади. Дали се ова некои нови моменти во нашата врска. Паф, паф, паф, ќе доцнам 20 минути…и другпат е доцнела па сум ја чекал, што ли и значи оваа порака. Можеби сака нешто индиректно да ми каже, Боле бркај си работа…како баш сега кога изгубив работа ми соопштува вакво нешто…додека Боле идеше на работа добар беше, сега не чини. Ќе и вратам порака.

Наде, доцни душо ако сакаш и до сабајле, сеедно ми е.

Лелеее, абе што е ова работа, …аман за аман, мајко мила што се случува, …Боле се помрднал со умот. Види види мојот Боле што ми вели сеедно му било…Сега ова намерно ме растажува затоа што положив возачки испит па му е страв, ќе му падне машкоста ако јас возам.

Более, ако ти е сеедно причекај ме додека да дојдам, а ако сакаш и немора воопшто да ме чекаш.

Значи точно ее. Решила да ја разнебитува работата. Веќе нема сомнежи, …”и немора воопшто да ме чекаш” кратко и јасно. Седум години ја носев во срце, зарем заслужив вакво нешто, ја чував како капка вода на дланка. Добро, ќе преживее Боле, …и не мора да бидам среќен, нека биде среќна со друг.

Наде, гледам сакаш крај. Еве го. Крај Наде.

Што ли видов сиве овие силни години во него? Јас сум мислела тој за мене се би сторил а тој неможел да ме причека 20 минути. Ако треба цел живот ќе си го проплачам ама не се понижувам повеќе.

Размеморирај го мојот број Бошко, …и заборави ме.

Надежда, веќе почнав да ги бришам сите слики на фејзбук кај што сме биле заедно.

Бивши мој, врати ми ги подароците, …сите до еден.

Прежалена моја, јави се на твоите родители дека сме раскинале.

И уште неколку ес ем еса, тие не се примерни за на блог ама знаете.

Повеќегодишните љубовни врски завршуваат со крах затоа што се претпоставува што мисли другиот, …или во превод заради глупост. Тука не се работи заради одсуство на љубовта, …тука е заради одсуство на комуникација, дијалог. Погрешни претпоставки, избрзани зборови, па навреди во лутина, …и на крај инает. Јас кај што плукам не лижам е последната парола на двајца долгогодишно вљубени.

Ве поздравувам.

…….

Си беше еднаш едно камче. Мало малецно. Топчесто и тркалезно. Семејството му беше песокливо. За жал не беше кристално, ниту пак кварцно. Обично. Најобично.

Се створи однезнамкаде, го донесе незнамкој, живееше донезнамкога.

И што е значајно за тоа каменче?

Ништо.

Кутрото на сите им велеше, Ејј ке се фрлам во бетон.

Никој сериозно не го сфаќаше.

Сепак не се фрли, само земја го покри.